Conclusie

juli 24, 2007 - Eén reactie

Allereerst iedereen nogmaals bedankt voor het volgen van onze reis naar de Verenigde Staten. Ik hoop dat jullie via deze weblog een goed beeld hebben gekregen van wat wij allemaal gezien en meegemaakt hebben.

Ik zou graag een hoogtepunt en een minst favoriete plek willen noemen, maar dit is vrijwel onmogelijk. Drie weken lang hebben we alleen maar hoogtepunten gezien van dit bijzondere deel van de wereld. Van ruige natuur, zowel groen (Yosemite NP) als rood (Monument Valley), enorme steden (Las Vegas, San Francisco). Van Las Vegas sluit ik overigens nog een filmpje bij, van de fonteinen voor The Bellagio. Deze zijn zo bijzonder en omdat ik nu thuis ben heb ik de mogelijkheid dit filmpje te delen.

We hebben 4 staten doorkruist, Californië, Nevada, Arizona en Utah. De wegen waren soms wel erg eentonig, maar toch is dit leuk om te zien. Ondanks dat we alle vier geen kampeerders zijn hebben we het enorm naar onze zin gehad in de camper. Negen meter aan ruimte bleek meer dan genoeg te zijn. De campings waren vaak speciaal gemaakt voor RV’s en ruim voldoende voorzien van alle gemakken.

Een reis zoals deze is, als je ooit over de middelen en de tijd beschikt, zeer zeker een aanrader. Niet alleen qua natuur, maar de Verenigde Staten zijn toch een land waar je ooit geweest moet zijn. De hele cultuur is totaal verschillend van de Nederlandse. Iedereen is vriendelijk en iedereen lijkt tijd zat te hebben, niemand haast zich. Ik hoop zeker ooit nog terug te keren naar dit bijzondere land.

Nogmaals bedankt allemaal,

Lars van der Loo

Dag 21 – Dinsdag 17 juli

juli 24, 2007 - Leave a Response

En dan breekt de dag aan van de terugreis… We vinden het allemaal heel jammer, maar we hebben het gevoel dat we alles gezien hebben dat er te zien valt, alles gedaan hebben wat er te doen valt. We zijn klaar om naar huis te gaan. Met een lichtpuntje: we reizen Business Class terug!

’s Ochtends worden we om 11 uur opgehaald door een Airport Shuttle, een busje dat ons samen met nog een paar anderen naar San Francisco International brengt. We komen veel te vroeg daar aan. De KLM balies voor KL0606 zijn nog niet eens open… Gelukkig hoeven we niet lang te wachten.


Klaar om te gaan…

Meteen begint de lol van Business Class. Een andere rij. Nu staan we geen uur te wachten om te mogen inchecken, maar zijn we binnen 10 minuten ingecheckt. Daarna volgt meteen de douanecontrole. In Amerika loopt ook dit anders. In Europa moet je bij een alarm je schoenen uittrekken, in de V.S. moet dit standaard al. Het blijven Amerikanen he…

We besluiten meteen naar de Business Class lounge te gaan. Mijn god, wat een luxe. Geen harde leren banken, maar lekker zachte stoelen. Er liggen tijdschriften om te lezen, er hangt een groot tv-scherm aan de muur en er is zoveel eten en drinken als je wilt. De lunch lossen we zo noodgedwongen op met koeken en yoghurt.


De zeer luxe lounge

Als we het daar wel gezien hebben lopen we nog even door de taxfree shops. Zoals gewoonlijk alleen parfum, sigaretten en drank. Dan zien we bij opeens ons vliegtuig landen. Anderhalf uur later moet deze dus weer weg, dus nu wordt het hard werken voor het grondpersoneel. Het toestel komt anderhalf uur te laat aan, dus i.p.v. 3 uur zal onze vlucht pas om half 5 vertrekken. Na een korte tijd wachten in de lounge begint KLM met boarding.


Ons vliegtuig, onder nummer KL0606

Business Class mag eerst. We voelen ons zo toch wel een beetje speciaal. (Behalve natuurlijk Leon, die gewend is zo te reizen) De beenruimte is het eerste dat opvalt. Geen 5 centimeter tussen je knieën en de volgende stoel. Nee, als ik m’n benen tot het uiterste strek zit er nog 15 centimeter tussen mijn tenen en de stoel voor me. Ook is de stoel 10 cm. Breder, een heleboel comfort dus. Ook kunnen ze bijna helemaal plat, wat het slapen een stuk aangenamer maakt. Er is zelfs in elke stoel een massagefunctie aanwezig!


Heerlijk veel plaats

Als we opstijgen kijken we een allerlaatste keer naar San Francisco. We zullen de stad wel missen. Maar al snel zijn we boven de wolken en is het uitzicht saai. Een stewardess (ook opvallend, normaal 2 per 100 reizigers, nu 2 per 24!) licht ons in over de nieuwe generatie Business Class. On-demand entertainment is het leukste hiervan. Nu kun je dus op het scherm dat je uit je armleuning klapt zelf kiezen wat en wanneer je wilt kijken. Keuze uit 60 films, waaronder hele nieuwe, 40 tv-programma’s, van documentaires tot Friends en 100 cd’s, van klassieke muziek tot rock.


On-Demand Entertainment

Ondanks dat we ’s nachts vliegen slapen we bijna niet. Amy en Carla helemaal niet, ik maar twee uur, en de ervaren vliegtuigslaper, Leon, bijna 5 uur. Het scherm met alle films is veel leuker…Dan over het eten:Al vroeg in de vlucht wordt gevraagd welke keuze je hebt gemaakt voor het diner. Ja, we krijgen een heus driegangendiner  geserveerd! De keuze voor het hoofdgerecht: Rundermedaillon met mierikswortel, kip gevuld met champignons (Mijn keuze!) of heilbotfilet met limoensaus. Ook wordt gevraagd of je een zoet of een hartig ontbijt wilt.

Het avondeten is best lekker. Kreeftsalade met garnalen als voorgerecht, dan het hoofdgerecht en vers fruit als desert. ’s Morgens smaakt ook het ontbijt goed, wentelteefjes met gebakken appel, verse croissants en vers fruit.


Een lekker en stevig ontbijt

Bijna tien uur nadat we uit San Francisco zijn vertrokken landen we op Schiphol. Ondanks de priority-labels komen onze koffers niet heel snel, maar je kunt nu eenmaal niet alles hebben.

Hier eindigt de reis bijna. Drie uur later staan we voor ons huis in Spaubeek. Het was even wennen voor Leon, rijden in zo’n kleine auto…


Niet te missen, dit is Nederland

Hier eindigt de reis definitief. Ik wil alle trouwe lezers hartelijk bedanken voor hun steun via de berichtjes! Bekijk ook zeker de conclusie van de reis.

Dag 20 – Maandag 16 juli

juli 24, 2007 - Leave a Response

Vandaag doen we rustig aan, we merken aan alles dat het toch wel weer tijd is om naar huis te gaan. Maar we proberen zeker de laatste dag goed te benutten!

Er zijn nog steeds een aantal attracties die we nog niet hebben bezocht. Vandaag bezoeken we Alamo Square, Golden Gate Park en de wereldberoemde Golden Gate Brug. Daarna zit ons verblijf in deze stad erop. Daarna zit zelfs ons hele verblijf in de Verenigde Staten er weer op!

Maar eerst Alamo Square. Hier worden foto’s gemaakt die typisch San Francisco zijn. Op deze plek zijn films opgenomen als Mrs. Doubtfire en series als Full House en Charmed. De typische Victoriaanse huisjes met op de achtergrond Downtown San Francisco.


Victoriaanse stijl op Alamo Square

Lang zijn we hier echter niet. Een half uurtje later nemen de bus naar het Golden Gate Park. Dit enorme rechthoekige park is voor San Francisco wat Central Park voor New York City is. Sterker nog, met een oppervlakte van 4,1 km² is het Golden Gate Park zelfs groter dan Central Park!

Elk jaar bezoeken meer dan 13 miljoen mensen dit park. Wij blijven er maar ongeveer twee uurtjes. Hoogtepunten zijn de Japanse Theetuin en de botanische tuinen. Als je doodmoe bent komt dit echter niet zo over… We lopen een eind en komen uit bij een meer. Hier zit een waterfietsverhuurbedrijf die gelukkig ook iets te eten verkopen. Het is al twee uur en we hebben geen rekening gehouden met de lunch. We eten een paar hotdogs en de honger is weer over.


De Japanse Theetuin

Vanuit het park rijden rechtstreeks bussen naar de Golden Gate Bridge. Dit is misschien wel de bekendste brug ter wereld en zeker een van de dingen die je moet zien als je in San Francisco bent. Met een lengte van 1280 meter is het nog steeds een van de langste bruggen ter wereld, dat terwijl hij al sinds 1937 over de Golden Gate ligt. (Detail: in totaal hebben meer dan 1300 mensen zelfmoord gepleegd door van de brug 70 meter naar beneden in het water te springen…)


De wereldberoemde Golden Gate Bridge

We hadden de brug tot dan toe nog niet vrij gezien, altijd in de mist gehuld. Dit is helaas nu nog steeds zo. Omdat we dichterbij staan is het zicht wel een stuk beter. We lopen een stuk de brug op tot aan de eerste pijler. Best een eind lopen! Vanaf daar kun je net de top van de eerste pijler zien, daarboven begint de dichte mist die zo kenmerkend is voor deze stad.


De eerste pijler van de brug, 232 meter hoog

Ondanks dat het pas rond 4 uur ’s middags is, gaan we terug naar het hotel. We zijn moe en willen de rest van de dag rustig aan doen. We lezen wat en computeren. ’s Avonds besluiten we nog een laatste maal naar Fisherman’s Wharf te gaan, waar we in hetzelfde restaurant als gisteren eten. Een typisch Amerikaanse tent, echt heel gezellig en met heerlijk eten.


Eten op Fisherman’s Wharf

Dan pakken we voor de allerlaatste keer de koffers. Morgen is het helaas al weer tijd om naar huis te gaan…

Dag 19 – Zondag 15 juli

juli 24, 2007 - Leave a Response

Vandaag staat de hele dag San Francisco op het programma. We bezoeken een aantal wereldberoemde attracties,  zoals Chinatown, Alcatraz en Lombard Street.

’s Ochtends nemen we de bus van het hotel naar Chinatown. Met ongeveer 85.000 inwoners heeft San Francisco de grootste concentratie Chinezen buiten China zelf. Ook is het een van de veiligste Chinatowns om te bezoeken, zelfs ’s avonds.

We kijken onze ogen uit. Chinatown is echt gezellig! Zeer veel Chinezen, afgewisseld met net zoveel toeristen. Overal liggen restaurants en winkeltjes. We bekijken een paar winkeltjes met souvenirs, waar Carla nog een ketting koopt. Een ander winkeltje is ook de moeite waard om te vermelden. Het is een specerijenwinkel, maar binnen ruikt het meer naar een dierenzaak. De producten die aangeboden worden zijn nogal apart te noemen. Hertenstaarten, plakjes gewei, hele geweien, gedroogde zeepaardjes, haaienvinnen ($280,- voor 500 gram). Ook staan er een aantal potten waar niet eens bij vermeld is wat er in zit. Waarschijnlijk is dit ook maar beter zo…


Chinatown

Ondertussen komen we nog een begrafenisstoet tegen van een vermoedelijk rijke Chinees. Na de wagen met de kist volgen namelijk een heel aantal limousines. Hierna lopen we verder richting het bekendste gebouw van San Francisco, de Transamerica Pyramid. Dit gebouw is een met een hoogte van 260 meter zowel het hoogste gebouw van de stad, als een van de symbolen van San Francisco.

En geloof me, 260 meter is écht hoog als je aan de voet staat. Door te piramidevorm is de top nog net te zien, maar het grootste gedeelte van de tijd is deze in de bekende mist verborgen. Bij de piramide is een grootschalige rampenoefening bezig. Tientallen brandweerlieden en net zoveel wagens staan om de basis van de piramide heen. We denken eerst dat er echt iets aan de hand is, maar dan zien we lachende mensen onder het bloed, waarna we weten dat dit nepbloed is en alles om een oefening draait.


Een van de vele symbolen van de stad

Vervolgens zijn Telegraph Hill en Coit Tower aan de beurt. Maar voordat we hier zijn maken we een klim over 300 traptreden en steile wegen. Ik had me een beetje in de hoogte vergist… Als we eindelijk op Telegraph Hill staan, bij de voet van Coit Tower, hebben we een schitterend uitzicht over de stad. We kunnen de Transamerica Pyramid zien, de Bay Bridge, de Golden Gate Bridge, Downtown SF, Lombard Street, Alcatraz en Fisherman’s Wharf. Dit was de klim toch wel waard!

 
Lombard Street vanaf Telegraph Hill

Dan is het tijd voor de bekendste attractie van de dag: Alcatraz. Bekend van films als The Rock en Escape from Alcatraz bezoeken jaarlijks anderhalf miljoen mensen dit beruchte eiland. Alcatraz ligt in de San Francisco Bay en was van 1934 tot 1963 een federale gevangenis. Alleen de ergste misdadigers kwamen naar Alcatraz, mannen die nergens anders terecht konden.

Als we aankomen op Pier 33 staat er al een lange rij mensen te wachten. Dit is echter helemaal niet erg, aangezien we al meer dan een maand de kaartjes in huis hebben. Dit werd overal aangeraden en we zien dat het zinvol was, de tours voor de hele komende week zijn al uitverkocht! Op de tocht naar The Rock hebben we een schitterend uitzicht over de stad (Alweer!). Vijftien minuten later staan we met beide benen op het eiland.


Zicht over San Francisco 

Vanaf dat moment heeft de sfeer van Alcatraz je in zijn greep, weigerend los te laten tot je het eiland verlaat. De gebouwen liggen over het eiland verspreid. We bezoeken de watertoren, de barrakken (de cipiers woonden samen met hun familie ook op het eiland…), het mortuarium (maar heel zelden gebruikt, aangezien op Alcatraz geen executies plaatsvonden) en we bekijken het eiland een beetje.


The Rock

Nog indrukwekkender wordt het als we het cellencomplex binnengaan. Je komt binnen in de doucheruimte, een grote bak met sproeiers. Hier nemen we een gratis audiotour door het cellencomplex.

Het effect van deze audiotour is bijna niet te beschrijven. Soms zijn dit soort rondleidingen in musea saai, maar deze zeker niet. Sinds een maand beschikbaar in het Nederlands, zodat ook Amy het goed kan volgen.


Omkleedruimte 

Aan de hand van beschrijvingen en verhalen van ex-gevangenen en ex-bewakers wordt je het hele complex doorgeleid. Er wordt verteld over de cellen, de gevangenenopstand en verschillende ontsnappingspogingen. De gaten in de muren waardoor de drie nooit gevonden mannen zijn ontsnapt zitten er echt! (Zie ‘Escape from Alcatraz’). Deze zijn met lepels uit het beton gehakt, een jaar lang… Door de audiotour zit je echt in het verhaal en is het geheel zeer sfeervol.


Het cellencomplex

Wat ook indruk maakt is de aparte gevangenenvleugel. Cellblock D. In Alcatraz zaten al de ergste van alle misdadigers, maar nog waren er mensen die niet geschikt waren voor plaatsing bij de anderen. Deze kwamen in blok D. Hier had je ook nog de isoleercellen, grote metalen cabines waar je in het donker in werd gegooid. De meest gevreesde cel van heel Alcatraz was Cel D14, waar ook de vloer met metaal bekleed was en waar je naakt ingegooid werd. Maar nogmaals, voordat je hier kwam moest je het wel heel bont gemaakt hebben.


Carla bij de isoleercellen…

We nemen de boot terug naar Fisherman’s Wharf, zwaar onder de indruk van Alcatraz. We eten bij een gezellig restaurant op Fisherman’s Wharf.

Daarna nemen we de bus naar een volgende beroemde plaats: Lombard Street. Eigenlijk maar een klein stukje van deze straat, want de hele Lombard Street is ongeveer 3,5 kilometer lang. Het kleine stukje, 1 blok, staat ook wel bekend als Crookedest Street in the World. Door een helling van 27% was men genoodzaakt deze aparte straat te maken, omdat het anders te onveilig zou zijn voor auto’s. De met bloemen gedecoreerde straat is bijna altijd helemaal gevuld met auto’s.


Onderaan Lombard Street

Nadat we Lombard Street hebben gezien zijn we zo moe, dat we de bus naar het hotel nemen waar we van de op een na laatste nachtrust in de V.S. genieten.

Dag 18 – Zaterdag 14 juli

juli 20, 2007 - Leave a Response

Vandaag wordt de eerste dag van het laatste deel van de vakantie. ´s Morgens ruimen we de camper op en maken we hem helemaal schoon. Zo kan hij over een paar uur ingeleverd worden.


Even schoonmaken

We zitten als in Santa Cruz, dus via San Jose naar Oakland is nog maar 1,5 uur rijden. Als we aankomen op de plek waar we de camper ook hebben gehaald, is het cirkeltje rond. Door ons uitmuntende schoonmaakwerk zijn er geen aanmerkingen van Cruise America en wordt een taxi gebeld. De chauffeur blijkt precies dezelfde man te zijn die ons 2,5 week eerder van Marriott naar Oakland heeft gebracht. Hij brengt ons nu via de Bay Bridge naar Market Street,waar Hotel Whitcomb ligt. 

Hotel Whitcomb heette een paar maanden geleden nog Ramada Plaza. Dit hotel ligt heel centraal in de stad, aan Market Street. Het is ook een van de oudste hotels van San Franciso, zo oud dat het zelfs de grote aardbeving van 1906 nog heeft meegemaakt (en overleefd!).


De lobby van het hotel

We lopen de stad in. Wat opvalt is dat er erg veel bedelaars en zwervers zijn in San Francisco. Meteen als we naar links kijken zien we een ander kenmerk van de stad. De straat loopt enorm stijl omhoog, wat logisch is als je denkt dat San Francisco op vele heuvels gebouwd is. 

Een paar honderd meter verder ligt Westfield’s. Dit is een enorme shopping mall, met heel veel winkels, waaronder een Nordstrom van 5 etages en Bloomingdales (zeer duur!) van 6 verdiepingen. Na een beetje rondgekeken te hebben kopen we 3-dagenkaarten voor het openbaar vervoer. Deze blijken later erg handig te zijn. Daarna lopen we naar Union Square, het shopping-hart van de stad. Hier liggen naast enorme winkels van Macy’s, Saks en Levi’s ook meer dan honderd boetiekjes van Gucci, Armani, Prada en Louis Vuitton. Nogal duur en exclusief dus…


Union Square 
 

Tijd voor de volgende attractie in deze wervelende stad. Het wereldberoemde Fisherman’s Wharf. Vroeger zaten op deze plek aan de baai alle vissersbedrijven en scheepswerven. Nu is het een toeristische wijk vol winkels, restaurants en cruise operators.


Fisherman’s Wharf 
 

Het hart van deze plek is Pier 39. Deze pier ligt vol souvenirshops en restaurants. Op vlonders naast de pier schijnen honderden zeeleeuwen te liggen. Vol teleurstelling zien we er maar een stuk of twintig… Wat wel erg mooi is is het uitzicht over Alcatraz, misschien wel de beroemdste gevangenis van de wereld. Morgen is het tijd voor deze attractie.

 
Gezicht op Alcatraz

Nu lopen we verder over de pier. We willen iets makkelijks en snels eten, dus dat wordt McDonalds. Daarna zijn we zo moe (het blijkt toch even omschakelen, van een natuurvakantie naar een stedentrip) dat we naar het hotel gaan. 

Hiervoor nemen we echter weer een bekende attractie van San Francisco, de cablecars. Deze behoren tot het Muni-systeem, het hele openbaar vervoer van San Francisco. De cablecars vervoeren al honderd jaar mensen over de heuvels van de stad. Wat we echter eerder gezien hebben blijkt nog steeds te gelden. Een rij van meer dan tweehonderd mensen! Moe als we zijn sluiten we toch maar aan. Er gaan echter 50 mensen per keer mee dus het valt allemaal wel mee.


De historische Cablecars

Eenmaal in de cablecar hebben we een schitterend uitzicht over de baai (met dank aan de vele steile heuvels die we beklimmen) Echter, na een paar minuten krijgen we het bericht dat we niet verder kunnen. Er is een auto-ongeluk gebeurd en het spoor is geblokkeerd. Daarom besluiten we de bus te nemen. Als we eenmaal in het hotel komen is het al laat en na een heerlijke douche gaan we slapen.

Dag 17 – Vrijdag 13 juli

juli 14, 2007 - 2 Reacties

Een korte samenvatting van vandaag: enorme kak en schitterend zeeleven. Een toelichting:

In de ochtend willen we de 17-mile drive rijden. Deze gaat over het Monterey Peninsula (Schiereiland). Op dit schiereiland liggen enorme huizen en prachtige golfbanen. Als we wegrijden van de camping vallen de typisch Amerikaanse brievenbussen ons op. We zijn snel bij de entree van de 17-mile drive.

In een ander reisverslag las ik: ‘we betalen de toegang tot de 17-mile drive, maar het lijkt erop dat dit bedoeld is om de golfbanen te sponsoren.’. Het klopt vrij aardig wat ze zeggen. $9,- later mogen we de weg op.

Onderweg komen we langs de grootste huizen die we ooit hebben gezien. Hier schijnen niet echt de filmsterren te wonen, maar vooral advocaten en medisch specialisten. Bij de ingang kregen we een soort krantje, waarin ook een Carmel Real Estate bijlage zat. Ik zag huizen van boven de 2 miljoen dollar, zelfs van 7,8 en 9,5 miljoen!


Pebble Beach, recht aan de zee

Dan komen we op een van de beroemdste golfbanen ter wereld: Pebble Beach. We moeten echt even stoppen… We lopen een eindje over de baan waar beroemdheden gewonnen en verloren hebben. De borden met overwinningen hebben iets magisch. Tiger Woods en Jack Nicklaus… Maar genoeg over het golf zelf.

Geloof me, ik kan erg goed tegen ‘kak’, bekakte mensen. Maar dit sloeg werkelijk alles. Arrogantie ten top. Het was goed te zien dat dit niets met sport te maken had, maar dat Pebble Beach een plaats is waar je komt om gezien te worden. Toen we onze camper omkeerden werden we verontwaardigd aangekeken door een gezicht vol botox…

Maar we reden verder. We passeerden meer golfbanen en stopten op andere punten. Twee daarvan zijn de moeite waard te vermelden. De eerste was de Lone Cypress, een boom die eigenlijk niet kán bestaan. Deze boom groeit namelijk uit een rots… Raar om te zien dat hij toch gewoon leeft.


The Lone Cypress

Een ander bijzonder punt was een plek met uitzicht over de zee waar we een groot aantal zeehonden zagen. In het water en op rotsen. Ook zagen we nog een zeeotter, die aanzienlijk groter blijken te zijn dan de rivierotters die je vaak in dierentuinen ziet. Toen we verder reden kwamen we langs een andere golfbaan waar we een groot hert overheen zagen lopen!

Toen bereikten we Monterey, een oude vissersstad. We parkeerden de camper en namen de bus naar het aquarium. Het Monterey Bay Aquarium staat bekend als een van de beste aquaria ter wereld, zowel op het gebied van tentoonstellingen als op het gebied van onderzoek en bescherming.


Monterey Bay Aquarium

Het aquarium ligt hier, omdat de Monterey Bay vol bijzonder zeeleven is. bultrugwalvissen, vlauwe vinvissen, orca’s, zeehonden, zeeleeuwen, pelikanen, noem naar op.

Het aquarium zelf is zeer zeker de moeite waard. Het Kelp Forest, een mooi zeewierbos vol haaien en andere vissen is erg bijzonder. De octopus laat helaas niet van zich horen. Daarna lopen we naar de zeeotters. Als je ze van dichtbij ziet valt het inderdaad op dat ze behoorlijk groot zijn. Een meter halen ze wel.

Daarna lopen we naar een van de spectaculairste attracties van het aquarium, genaamd Jellies: Living Art. Als je deze tentoonstelling ziet, vergeet je even dat kwallen stekende rotbeesten zijn. Prachtig verlichte pakken met duizenden kwallen. Opeens lijken het mooie beesten!


Zo lijken ze best leuk…

Verder hebben ze een bassin van een million gallon (3,78 miljoen liter water) vol roggen, baracuda’s, maanvissen (Wat echt de allerlijkste beesten ter wereld zijn, twee meter lang en 300kg zwaar!), zeeschildpaden, gewone haaien en zelfs hamerhaaien! Bijzonder om te zien in een aquarium, omdat je ze eigenlijk nergens ziet.

Als we het aquarium gezien hebben eten we een ijsje op Fisherman’s Wharf van Monterey. Vervolgens rijden we verder naar Santa Cruz, naar de volgende camping. Deze blijk vol leven te zijn. Ik denk dat dit komt omdat mensen uit de V.S. hier met kinderen komen op strandvakanties. Het lijpste is de kerstviering. Omdat kerstmis gezellig is willen ze dit twee keer per jaar vieren, compleet met boom versieren en allerlei kerstliederen zingen… Zo triest dat het wel weer grappig is.


Monterey Fisherman’s Wharf

We ruimen de camper op, pakken de koffers in en maken ons klaar om morgen naar Oakland te rijden en hem in de leveren. ’s Avonds doen we niet veel meer, buiten douchen en slapen. De komende dagen weet ik niet of ik kan uploaden, dat ligt aan hoeveel tijd we hebben ’s avonds in San Francisco.

Dag 16 – Donderdag 12 juli

juli 14, 2007 - Leave a Response

Vandaag en morgen wordt tijdelijk geupload zonder afbeeldingen. Ik heb hier erg langzaam internet, en geen tijd om 5 minuten per afbeelding bezig te zijn. Dit wordt zo snel mogelijk verholpen.

Vandaag is de kustweg een stuk indrukwekkender dan gisteren. Vandaag zien we plaatsen als Piedras Blancas en Big Sur. Big Sur is een van de beroemdste kustplaatsen van California. We eindigen in Carmel-by-the-Sea. Maar eerst doen we boodschappen. Eigenlijk voor de laatste keer naar een grote Amerikaanse supermarkt. Alle verpakkingen in een normale supermarkt zijn vergelijkbaar met de makro-afmetingen van Nederland. Van buiten zijn de supermarkten ook allemaal hetzelfde, met mooie parkeerplaatsen vol palmbomen.


De supermarkten van de VS

Al snel bereiken we Piedras Blancas. Dit strand is niet bekend als mooie badplaats. Niet voor mensen welteverstaan. In het seizoen kunnen hier wel 3000 zeeolifanten zitten. Nu moeten we het doen met 200, nog steeds een aanzienlijke groep.


De zeeolifanten van Piedras Blancas

Hier maken we een behoorlijk lange stop. De beesten zijn eigenlijk afzichtelijk lelijk, maar het is apart om ze te zien. Ze doen helemaal niets, uitgezonderd de paar vechtende mannetjes. De rest ligt netjes in een rijtje aan de zee te slapen. Af en toe slaat eentje met z’n vinnen zand over zich heen en slaapt vervolgens vrolijk verder.

Na de lunch rijden we verder richting Carmel. Onderweg stoppen we een aantal keer bij uitzichtspunten. De weg is werkelijk schitterend. Steile wegen langs nog steilere kliffen. Overal hebben we uitzicht over de uitgestrekte vlakte van de Stille Oceaan. Af en toe zien we nog een zeehond, maar niet veel. Daarnaast zien we een aantal grote roofvogels, met gemakt twee keer zo groot als de buizerds die je in Nederland ziet. Ook het uitzicht over lange brede witte zandstranden verveelt niet.


Highway #1

De beroemde plek Big Sur zien we alleen uit de auto, er is bijna geen mogelijkheid te stoppen. We rijden over Big Sur Bridge en komen al snel aan in Carmel-by-the-Sea.


Big Sur

De camping is zeer origineel genaamd Carmel-by-the-River. Ze ligt aan een droge rivier, ongeveer 2 mijl van Carmel. Een hele toer om hier te komen trouwens. Een brug over waar we maar nét overheen kunnen, 15cm. breder en het zou al moeilijker worden…

’s Avonds barbecuen we voor de laatste keer deze reis, maar als het weer in Nederland een beetje meezit niet voor de laatste keer deze vakantie! We spreken nog een paar Duitsers en wat Nederlanders met hook-up problemen. De kolen voor de BBQ die we overhebben kunnen we kwijt aan onze buren, twee Denen. Daarna volgt onze op een na laatste nacht in de camper.

Dag 15 – Woensdag 11 juli

juli 13, 2007 - Eén reactie

Vandaag een verslag van een strandvakantiedag.Veel zullen we niet doen, het begint bijna saai te worden na de hele drukke vakantie. Maar goed, dag 15… In de ochtend rijden we van Malibu (blijft leuk, zeggen dat je in Malibu hebt gezeten) naar een kustplaatsje genaamd Pismo Beach. In eerste instantie wilden we naar het bekendere Morro Bay, maar Leon las dat Pismo Beach mooiere stranden had. Zijn bron zou gelijk krijgen. 

Onderweg zagen we nog typische Amerikaanse huizen, groot en met een groen gazon. Net het door sommigen zo geliefde Desperate Housewives. Toen we aankwamen op de camping waar we hadden willen staan bleek deze helemaal vol te zijn. Vierhonderd plaatsen en dan geen plaats! Dit zal wel met de ligging te maken hebben, direct aan de witte stranden van Pismo Beach.


Net een filmset, grote huizen en verse gazons

Aan de overkant van de weg hebben we meer geluk. Dit is echter een sombere betonnen vlakte met campers. Maar ach, we hoeven er alleen meer te slapen. We checken in op deze camping en lopen naar het strand. 

Pismo Beach schijnt een ideaal familiestrand te zijn, we zien inderdaad veel mensen met kinderen. Het strand is echt wit en de zee diepblauw. Wel heel erg koud, maar toch moeten we alle vier even erin. Kunnen we ook zeggen dat we in de Grote Oceaan hebben gezwommen.


Eindelijk iets anders dan de Atlantische Oceaan 
 

Ook hier zien we weer enorme groepen pelikanen. In een meertje achter het strand zitten er tientallen, net als in de lucht zelf. Dan sta je toch wel even raar te kijken, als je die kleine zeemeeuwen gewend bent!


Pelikanen zijn niet echt mooi, maar alles beter dan meeuwen! 
 

Op het strand komt een vrouw naar Carla toe: ‘Hey, ik hoor jullie Nederlands spreken’. Wat bleek: deze vrouw woonde al 40 jaar in de Verenigde Staten en sprak haast nooit meer Nederlands. Ze was vorig jaar hertrouwd met een Amerikaan en sindsdien sprak ze haar moedertaal bijna nooit meer. Waar ze van schrok was de dollarkoers. ‘Ik wilde naar Nederland volgend jaar, maar daar hoef ik blijkbaar niets te kopen! €0,75 voor een dollar! Afschuwelijk!’. Na een vrolijk gesprek gaat ze met haar man weg, wij zwemmen verder.


Beter dan Scheveningen!
 

We aten bij een lokale tent en liepen daarna terug naar de camping om te douchen. Daarna terug naar het strand om de zonsondergang te bewonderen. Dit bleek echter een beetje verkeerd ingeschat te zijn: de zon ging onder achter de bergen en niet in de zee


Toch nog een beetje zonsondergang. 
 

Het was toch een mooie avond. De hele pier (Amerikaanse steden hebben allemaal een pier, net als in Nederland…) stond vol vissers. We zagen mensen die al emmers vol makreel hadden gevangen en dat in relatief korte tijd.


Niet alleen menselijke vissers!

Het werd echter helemaal mooi toen we een groep zeeleeuwen zagen. Enkele tientallen beesten, op een paar meter van de pier. Omdat het donker was zagen we ze niet heel goed, maar ze waren er toch. Dit betekende het einde van de dag.

Dag 14 – Dinsdag 10 juli

juli 13, 2007 - Leave a Response

Vandaag is weer een redelijk diverse dag. ’s Ochtends vermaken we ons nog in Barstow, waar blijkbaar tóch iets te beleven is, daarna rijden we naar Los Angeles, om precies te zijn naar het chique Malibu, woonplaats van talloze filmsterren en andere bekende personen. 

Maar eerst Barstow. We bezoeken het dichtbijgelegen spookstadje Calico, een van de bekendste spookstadjes van de V.S.. Het is een stadje uit het eind van de 19e eeuw, waar een zilvermijn gevestigd was. In een paar jaar groeide Calico van een plaatsje met 80 inwoners tot een met 1500 mensen.


De saloon van Calico
 

Het is leuk om een keer gezien te hebben. Calico ziet er precies zo uit als de stadjes in een Western. Een brede hoofdstraat met saloons, shops, gevangenis en een schooltje. 30% is nog maar origineel, de rest is aan de hand van foto’s opnieuw gebouwd, maar wel zo, dat het net lijkt alsof deze gebouwen ook origineel zijn.


Het schooltje. Lijkt bijna meer op een kerkje…

Omdat we onopgemerkt toch een heel eind lopen en het vrij vochtig is, worden we na een tijdje moe. We drinken wat in een Saloon (Deze behoort nog tot de originele gebouwen!). Deze ouderwetse tent hangt vol schilderijen van cowboylegenden als Wyatt Earp, The Daltons en Billy the Kid. Verder bezoeken we nog wat shops. Bij een soort borduur/naaiwerkwinkeltje zit een vrouw te werken waarvan we denken dat deze ook tot de 30% oorspronkelijke zaken behoort… 

Als we Calico gezien hebben, rijden we richting Los Angeles. De weg begint vrij saai, met de gebruikelijke (maar voor de laatste keer!) woestijnen. Maar al snel rijden we L.A., de tweede stad van de Verenigde Staten, in. De voorsteden bestaan uit winkels en huizen precies zoals je ze voorstelt, met de bekende brievenbussen en verse gazons. 

We rijden over de drukste weg die ik ooit heb gezien. Overal auto’s, over een brede vierbaansweg. Overal viaducten, maar de grote verkeersknooppunten slaan werkelijk alles. Van bovenaf moet het echt uitzien als een mierennest, overal auto’s en vrachtverkeer.


Wat een chaos. Alhoewel het nog best te doen was

Opeens wordt het iets minder saai, als we Downtown Los Angeles passeren. In het hart van de stad staat een groot aantal wolkenkrabbers. De hoogste, zoals de U.S. Bank Tower (de ronde), zijn zelfs hoger dan 300 meter! Verder passeren we Hollywood, waar we door de vieze lucht van L.A. nog net de letters kunnen zien liggen. Meer van Hollywood of Beverly Hills zien we niet, daarvoor rijden we te ver weg. Als we geen RV hadden gehad maar een auto waren we er misschien naartoe gereden. Op zich maakt dit niet zoveel uit, L.A. stond toch al niet echt op de planning.


Downtown Los Angeles

Na deze hoge gebouwen rijden we langs Santa Monica, met zijn beroemde pier. Daarna komen we in het misschien nog wel bekendere Malibu. Malibu biedt onderdak aan talloze sterren als Brad Pitt en Barbra Streisand. En inderdaad, de huizen in de heuvels zijn niet normaal. Zo groot dat je er met 20 mensen in kunt wonen… 

Op het RV park hebben we een ‘mountain view’ standplaats. Dit heeft echter geen nadelen ten opzichte van de duurdere ‘ocean view’ plaatsen, aangezien we zelf perfect over de oceaan uitkijken.


Lijkt net uit een reclamefolder! 
 

Dan is het tijd voor de zee. Over een weg vol hagedissen lopen we naar de kust. De berg af, onder een vieze brug door en dan zijn we er. De Great Pacific. Het water lijkt blauwer dan dat van de Atlantische Oceaan. En niet alleen blauwer… Het is ook een stuk kouder.


Het wereldberoemde Malibu Beach 
 

Mooi is dat waar je in Nederland overal meeuwen ziet vliegen, deze hier plaats hebben gemaakt voor pelikanen. Deze vogels zie je bij ons alleen in dierentuinen, maar hier zitten en vliegen er tientallen! Ook zagen we dicht bij de kust nog een zeeleeuw zwemmen.


Net als in de dierentuin! 
 

We gaan terug naar de camping en pakken de RV naar het centrum van Malibu. Dit valt echter een beetje tegen… Malibu heeft zo’n naam opgebouwd in de wereld, als surfmekka en als woonplaats van de rijken. Onder in de stad is hier echter weinig van te merken. Grote huizen afgewisseld met bouwvallige krotten. Ondanks het goede weer is er ook aan het strand (dat qua grootte ook te wensen overlaat!) niets te doen. Alleen een paar surfers. (wat dan weer wél leuk is). Wat wel opvalt is dat er in verhouding tot de rest van Amerika heel veel Europese merken rondrijden. Veel meer Mercedes en BMW dan in de rest van L.A. (En de andere plekken waar we zijn geweest).

  

Na een bezoek aan de Malibu Pier eten we bij een Italiaan. Hier krijgen we normale pizza’s te eten, niet de dikke Amerikaanse variant. De pizza’s smaken heerlijk, alhoewel niemand hem opkrijgt…


Wieldoppen!

Daarna nog even naar Starbucks, koffie halen. Vervolgens terug naar de RV om terug te rijden naar de camping. Nu zien we de rijkdom van Malibu. We zien een groot aantal exclusieve auto’s. Bentley, Aston Martin, Saleen en oude maar erg kostbare Corvettes. Dit maakt het toch weer een beetje goed. Dan is de dag weer ten einde. We gaan voor bijna de laatste keer slapen in de camper.

Dag 13 – Maandag 9 juli

juli 13, 2007 - Eén reactie

Vandaag doen we in principe helemaal niets buiten rijden. Daarom zal dit verslag anders zijn dan andere verslagen. In feite is het niet eens een volwaardig verslag.  

We rijden van onze camping bij de Grand Canyon South Rim naar Barstow, California. De dag is niet alleen eentonig wat betreft bezigheden, ook de weg zelf was saai. Recht als altijd en bloedheet. Bij de stops onderweg was het ongeveer 40°C. In Barstow zelf misschien net 5 graden minder.


Nu begint het toch wel te vervelen… Dit uitzicht dan.

Wat ons opviel was de hoeveelheid zooi langs de weg. Elke paar honderd meter zag je wel een stuk rubber van autobanden. Ook hele auto’s, met of zonder bestuurder, stonden overal. Ik denk aan oververhitting. Daarom reden we zelf ook niet harder dan 100 km/h, omdat de motor bij deze snelheid al erg warm werd. 

We rijden een heel stuk over de Historical Route 66. Route 66 is bij iedereen op de wereld bekend, vooral als een symbool van vrijheid. De vrije jaren 50 sfeer, met enorme trucks in de hete woestijn. Bij de stops onderweg komen we langs shops die traditionele Route 66 artikelen verkopen.


De enorme trucks in de hete woestijn zijn er nog steeds!

Aangekomen in Barstow zwemmen we (wat waarschijnlijk voor het laatst deze vakantie wordt, aan de kust stijgt het kwik maar de helft van wat het doet in de woestijn) en kookt Carla. Met broccoli en gekookte aardappelen is dit bijna een ordinaire Nederlandse maaltijd. Maar wel een erg goed smakende Nederlandse maaltijd. 

Dit was een kort verslag van een lange dag. Een dag in de camper, over saaie rechte wegen vol rubber. Twee staten in een dag, Arizona en California. En afgesloten met een stadje, midden in de woestijn, waar eigenlijk ook niets te beleven is.


Barstow, saai en heet

(Het moet nu niet gaan lijken alsof de vakantie me verveelt… Alleen hebben we alle 4 zo’n beetje genoeg van de temperaturen boven de 40, boven de 35 graden zelfs!)

Dag 12 – Zondag 8 juli

juli 12, 2007 - Leave a Response

Vandaag bezoeken we misschien wel het bekendste natuurwonder ter wereld. Het staat onder andere in de lijst van de zeven wereldnatuurwonderen en Arizona heeft niet voor niets de naam van dit gebied in zijn bijnaam staan. Ik heb het over de Grand Canyon. 

Miljoenen jaren lang (de onderste steenlagen zijn zelfs meer dan 1,5 miljard jaar oud!) heeft de Colorado rivier onafgebroken de omringende rotswanden uitgeslepen, zodat de Grand Canyon zoals wij die kennen is ontstaan. Met een lengte van 446 km, een breedte van 6,5 tot 24 kilometer en op sommige plaatsen een diepte van meer dan 2000 meter is het een enorm gebied. (Oppervlakte van 4927 km²) Sinds 1919 is Grand Canyon een nationaal park, wat betekent dat het weer geweldig goed toegankelijk is. (Met de inmiddels zo bekende shuttlebussen!)

’s Ochtends rijden we van Monument Valley naar de Grand Canyon, over de zeer goede wegen van Arizona. De tijdzone is in ieder geval goed. Dit is een apart gegeven in Arizona. Deze staat doet namelijk niet aan ‘daylight saving’, bij ons bekend als zomer- en wintertijd. Daarom was het in Page bijvoorbeeld een uur eerder dan in Utah. De Navajo gebruiken de daylight saving time echter wel, zodat het daar weer een uur later was. Monument Valley was weer een soort van uitzondering. Heel wazig allemaal, maar onze klokken lopen goed…

Met onze National Park Pass rijden we zo het park in, de eerste stop is bij een punt genaamd Desert View. Hier staat een in oude stijl gebouwde uitkijktoren, maar het is ons te doen om de allereerste indruk van de Grand Canyon. Deze is bijzonder. Dit natuurwonder is zo enorm groot en uitgestrekt. Je krijgt zelf bijna geen idee hoe groot het is. Afstanden, zowel naar voren als naar beneden, zijn bijna niet in te schatten. Je kunt wel alle cijfers opzoeken, maar het blijft lastig voor te stellen dat je ruim 2 kilometer naar beneden kijkt.

We stoppen op nog twee punten (waar we merken dat elk uitzichtpunt een eigen unieke blik op de Canyon biedt), tot we merken dat we niet meer verder kunnen met de RV. Daarom parkeren we de camper en nemen we de bus naar het bezoekerscentrum. Hier is allerlei informatie beschikbaar over de Canyon. Ook kun je wildwater rafttochten boeken, maar aangeraden wordt minimaal twee (!) jaar vantevoren te reserveren… Ook horen we over de aanwezigheid van condors, gierachtige vogelsoorten met een spanwijdte van meer dan 2 meter. Later zullen we ze nog in het echt zien. 

We nemen de bus langs nog een paar uitzichtspunten en gaan tenslotte naar een overstapplek. Hier nemen we de bus langs de Hermit Road. Deze weg is verboden voor auto’s en RV’s, alleen de shuttlebussen mogen er komen.

Vanaf Hopi Point hebben we het mooiste uitzicht tot nu toe. Het is er vrij druk, maar het is zeker de moeite waard. We zien een aantal condors vliegen. Best bijzonder, aangezien er maar 500 op de hele wereld leven, waarvan 43 in de Grand Canyon.

Dan stappen we weer in de bus. Pima Point is de plek waar we weer uitstappen. Het lijkt misschien een eentonige dag. Alles met RV of bus, op een paar plekken uitstappen, foto’s maken en kijken en weer verder. Geloof me, dit klinkt erger dan het is. Elk punt is weer totaal anders, ondanks dat je vaak dezelfde dingen ziet. Andere belichting en andere kijkhoeken dragen bij aan een divers beeld.

Bij het laatste punt van vandaag, Hermits Rest, besluiten we dat we het wel gezien hebben. We zijn al uren aan het kijken en eigenlijk is het zo mooi geweest. We bekijken Hermits Rest nog (waar we weer een stuk of 6 condors zien en goed weten te fotograferen!) en nemen de bus terug naar het bezoekerscentrum.

Daar halen we de camper weer op en rijden we naar de camping. Deze ligt ongeveer 5 mijl verder (8 kilometer). Als we daar aankomen is het ongeveer etenstijd, dus we zoeken een restaurant. We komen uit op een cowboy-achtige plek, waar ik de grootste steak eet tot nu toe. 16 ounce, wat gelijk is aan 454 gram vlees. Gelukkig is het een T-Bone steak, waardoor er veel bot aan zit en je nog maar 10 ounce of zo overhoudt. Nog veel, maar al minder Amerikaans… Enig nadeel aan het restaurant is dat het er nogal donker is. Je kunt bijna niet zien wat je eet, maar ach, het smaakte toch als steak dus zal het wel goed zijn…

Na deze indrukwekkende dag (Alweer!) gaan we slapen. Het is eigenlijk de laatste dag waar we natuurwonderen bezoeken. Hierna rijden we in twee dagen naar de kust, met een tussenstop in Barstow. Na een dag of 3 aan de kust zijn we nog 3 dagen in San Francisco. De tijd van >40°C en de mooiste natuur is dus in feite voorbij.

Dag 11 – Zaterdag 7 juli

juli 12, 2007 - Leave a Response

Vandaag staat Monument Valley op de planning. We rijden ’s ochtends van Page naar Kayenta, over de beste weg die we tot nu toe gehad hebben. Na ongeveer 3 uur parkeren we voor een supermarkt in Kayenta, de grootste indianenstad in de buurt. Overal lopen Navajo. Het is te merken dat deze mensen ‘anders’ zijn dan andere Amerikanen, ze kijken veel norser en zijn niet zo vriendelijk. De gids van gisteren bleek dus een uitzondering.


De weg naar Monument Valley

Na de boodschappen rijden we naar het visitor center, bij de Three Mittens. Het laatse stuk van de rit gaat door Monument Valley. Je ziet enorme rotsen en uitgestrekte valleien. Voordat je naar het visitor center mag, betaal je al $5,- per persoon. Monument Valley is namelijk geen National Park, maar eigendom van de Navajo-indianen. De entree is het geld dat ze vragen om hun land te betreden. 

Vanaf het visitor center heb je een prachtig uitzicht op de Three Mittens. Deze kent iedereen. Ze zijn bekend geworden door bijvoorbeeld John Wayne films, Back to the Future III, de Marlboro reclame. Ook staat een van de Mittens op een cover van een Led Zeppelin CD. In het visitor center zelf vinden we dat de Navajo misbruik maken van hun heerschappij over het land. Alle artikelen in de shop (artikelen die we ook ergens anders hebben gezien) zijn anderhalf keer zo duur als elders.


De Three Mittens

Ook schrikken we een beetje van de prijs die een tour door de Valley kost. We besluiten er even mee te wachten en alvast naar de camping te rijden, 5 mijl verderop. Daar checken we in en informeren we naar tours die vanuit de camping lopen. Deze zijn echter net zo duur, dus we besluiten toch de tour vanuit het visitor center te nemen. Daar aangekomen zit er in het hokje van de tours opeens een andere man. Toen we nogmaals vroegen wat het kostte, kwam hij uit op 30 dollar minder dan de eerste man… Beetje vreemd, die indianen.  

Vijftien minuten later start de tour. We worden net als gisteren in een soort truck geladen, nu is het alleen minder druk. Slechts onze gids, een Fransman en wij vieren zijn aanwezig.


Net als gisteren!

Zodra je naar beneden rijdt sta je versteld van de grootte van de Mittens. Als je op ooghoogte staat valt dit pas echt op. Op foto’s komt het misschien niet helemaal over, maar elk van de 3 mittens is rond de 400 meter hoog! We maken een korte stop en rijden weer verder.

Als we verder rijden passeren we andere beroemde rotsformaties als de Three Sisters. Ook rotsen met fantasierijke namen als Snoopy en de Olifant komen aan bod. Weer lijken we geluk te hebben met onze tandeloze gids. Hij is erg enthousiast, geeft veel uitleg en kijkt niet op een kwartiertje meer of minder.


Misschien wel de bekendste rots van Monument Valley

Na een hobbelige rit door het zand stoppen we opnieuw. Geheel bij toeval kom ik nog iemand van golf tegen. Ik wist dat we een soortgelijke reis zouden maken, maar het is toevallig dat we elkaar tegenkomen. Zij waren minder lang bezig dan ons, maar zeiden dat het in Joshua Tree NP (waarvan we al eerder hebben besloten dit niet te doen) bijna 55°C was! In Monument Valley zelf viel het overigens mee, met temperaturen van ongeveer 35 graden. 

Een paar stops verder, op een bijna heilige plaats voor de Navajo stopt de gids en speelt een lied op zijn fluit. Iedereen vindt het apart. Het mag dan niet onze smaak muziek zijn, maar in deze omgeving klinkt het prachtig. Hierdoor aangemoedigd zingt hij ook nog, ondersteund door een trommel. Dit alles met uitzicht op de enorme rotsen van Monument Valley.

  

Na de twee uur durende tour zijn we weer terug op het visitor center. We besluiten terug te rijden naar de camping, waar we in een verdiend zwembad duiken. Carla kookt vandaag zelf, aangezien uiteetgelegendheden hier schaars zijn. De tortellini is heerlijk en we pakken weer in.


Met de camper bij de Valley

Bestemming: opnieuw het visitor center. Om 8.44u zou de zon ondergaan, waardoor de Mittens rood zouden kleuren en overal mooie schaduwen opgeworpen zouden worden. 

Het beloofde uitzicht was er zeker! Monument Valley bij zonsondergang is bijna nog mooier dan overdag. Na genoten te hebben van deze zonsondergang rijden we naar de camping waar we nog tot laat buitenzitten met andere Nederlanders die we getroffen hebben in het zwembad.


De Mittens bij zonsondergang

Na een gezellige avond is het bedtijd. Als je bedenkt dat we Monument Valley eerst niet wilden doen, omdat het een eind uit de route ligt, zijn we meer dan blij dat we dit wel hebben gedaan.

Dag 10 – Vrijdag 6 juli

juli 12, 2007 - Leave a Response

Over de wegen is inmiddels niet heel veel meer te vertellen. Daardoor, maar ook door tijdgebrek zullen de verslagen misschien iets korter worden dan normaal. 

Over wegen door de inmiddels bekende rode rotsen rijden we van Ruby’s Inn, Utah naar Page, Arizona. Het eerste gedeelte van de weg hebben we al eens gezien, het gebied door Red Canyon. Hier rijden we onder een “natuurlijke” brug door.


Red Canyon

Een ander punt waar we even stilstaan is bij Lake Powell. Dit enorme stuwmeer is ontstaan na de oprichting van de Glen Canyon Dam. Daarna heeft het nog meer dan 10 jaar geduurd voordat het meer ontstaan was in zijn huidige vorm. Aan de vorm is te zien dat het geen natuurlijk meer is, maar een soort opgevulde bergketen. 

De Glen Canyon Dam ligt net voor Page. We stoppen hier om even het uitzicht te bewonderen. Aan de ene kant van de brug die voor de dam langs loopt zie je de dam zelf liggen met Lake Powell erachter, aan de andere kant zien we een dal van tweehonderd meter diep met daarbeneden de Colorado River. Carla vindt het maar niets en loopt de brug niet op. Amy haakt ook af. Ik maak een paar foto’s en vervolgens rijden we door naar Page.


De Glen Canyon Dam 
 

Page is een uitvalscentrum voor watersporters: Lake Powell is een van de populairste watersportbestemmingen van de Verenigde Staten. We doen boodschappen bij de Safeway (Wat zijn de winkels in de V.S. toch groot!) en lopen naar een lokale touroperator. We merken overigens dat waar je in Nederland enorm veel kraaien ziet, dit hier niet het geval is. Hier zitten raven, die bijna nergens meer in Europa voorkomen.


Net als in de dierentuin

We zijn namelijk van plan Antelope Canyon te bezoeken. Dit is alleen mogelijk in een tour met een gids. Dit is omdat de Canyon op Navajogrondgebied ligt. De Navajo zijn de indianen die vooral Utah en Arizona bevolken. Ik krijg de indruk dat het geen vijandig volk is, maar wel behoorlijk principieel en op zichzelf. Buiten de kosten voor de tour vragen ze ook nog een vergoeding om hun land te mogen betreden. 

Na een korte wachttijd begint de tour. We worden met ongeveer 14 man in een soort van overdekte truck geduwd, met een nogal hoge wegligging (later zijn we hier echter blij om…). De rit naar Antelope Canyon zou ongeveer 20 minuten duren, maar met het tempo van onze gids duurt het een kwartier. De tweede helft gaat echter over onverharde weg, door het zand. Nu zijn we blij met de vering, het hobbelt van alle kanten. De rit zelf is al een attractie op zich.


Lekker comfortabel 
 

We bereiken de Canyon. Nu zal ik eerst vertellen wat Antelope Canyon precies is. Toen een 12 jarig Navajomeisje de kudde schapen bewaakte, ontdekte ze bij toeval een scheur in de rotswand. Toen ze naar binnen ging stond ze verbaasd te kijken naar de wonderlijke vormen en kleuren die ze daar aantrof. Wind- maar vooral watererosie heeft de rots uitgeslepen in vreemde vormen, die elk uur een andere kleur krijgen door het zonlicht.

We hebben geluk met onze gids. Deze oudere Navajovrouw, genaamd Irene, weet alles van de Canyon. Ze weet ook alle fotoplekjes. Om de beurt geeft iedereen haar een camera om net die ene mooie plek te fotograferen. 

De tocht door Antelope Canyon duurt ongeveer anderhalf uur. Onderweg krijgen we informatie over de stenen, het zonlicht dat de kleuren elk uur verandert en over verschillende namen die de Navajo aan enkele rotsen gegeven hebben. Zo zijn er de kurkentrekker, de beer, de adelaar en de kandelaar.

Op de terugweg wordt de gids helemaal enthousiast over een plekje dat ze een paar dagen geleden heeft ontdekt. Om hier een goede foto te moeten nemen gaat ze voor iedereen op de grond liggen en neemt ze camera’s aan. 

Anderhalf uur en honderdvijftig foto’s verder zijn we weer bij het beginpunt. Een hobbelige weg terug brengt ons weer naar Page. We bedanken de gids, eentje die de fooi echt meer dan waard is. Allemaal blijven we nog nagenieten van de schitterende kleuren en vormen. Carla noemt het zelfs het mooiste dat ze tot nu toe heeft gezien.

De rest van de dag is behoorlijk rustig. Het eerste wat we doen zodra we op de camping aankomen is het zwembad in duiken. Daarna lezen of computeren, eten en dan is het einde van de dag alweer in zicht. Morgen: Monument Valley.

Dag 9 – Donderdag 5 juli

juli 8, 2007 - 2 Reacties

(Dit is het laatste artikel dat ik er vandaag op zet, de rest volgt hopelijk morgen. Vergeet natuurlijk niet om naast deze ook de andere verslagen te lezen!) 

Na een goede nachtrust worden we wakker in Zion. Oh nee, we waren gevlucht naar een andere camping, al bijna vergeten. Ondanks de bosbrand toch goed geslapen, niets meer gehoord. Gelukkig is de brand niet 40km onze kant op gekomen… 

We rijden een paar uur door een zeer afwisselend landschap. We zien met dichte bossen bedekte bergen, enorme valleien en later oranjerode stenen. Dit is het gebied van de Red Canyon, net voor Bryce Canyon NP.


Red Canyon. Nog geen Bryce, maar toch al mooi

Aangekomen in het National Park nemen we de bus naar het verste uitkijkpunt. Alweer verbazen we ons over het gemak van deze bussen, de National Park Service heeft dit echt bijzonder goed geregeld. 

Dan bereiken we Bryce Point. Als je uitstapt zie je nog niets, maar na een korte wandeling naar het punt beneemt het uitzicht je gemakkelijk de adem. (Ook omdat we zo hoog zitten dat er nog maar 70% van de zuurstof zit natuurlijk). Je kijkt enorm ver uit over de vallei, die gevuld is met een soort naalden van steen, zogenaamde Hoodoos. Door erosie door wind en water zijn er enorme pilaren uitgesleten, met allen een aparte unieke vorm.


Uitzicht vanaf Bryce Point 
 

Er is echter een onweerstorm op komst dus we vluchten naar de Bryce Canyon Lodge. (Onweer is hier echter niets raars, het schijnt heel vaak voor te komen, Bryce heeft van alle NP’s de grootste onweersongelukkendichtheid!). De Lodge is ook gebouwd door Union Pacific, net als in Zion. Veel is er niet te beleven, alleen wat winkeltjes, een hotel en een restaurant. We wachten echter anderhalf uur tot het onweer over is getrokken. Gelukkig was er geen hevige regen, slechts een paar druppels.


Zion Lodge tijdens het onweer

Na deze noodgedwongen stop lopen we naar Sunset Point, op een hoogte van 8000 voet, meer dan 2500 meter hoog dus. Hier kijk je over een heel ander gedeelte van de vallei uit, weer vol rotsnaalden. We nemen een stijl pad naar beneden. Best apart als je op ooghoogte staat met de Hoodoos, zo krijg je echt een indruk van de grootte. 

Na de onweersbui breekt overigens het zonlicht door, zodat de oranje rotsen perfect belicht zijn. Dit levert een hele hoop mooie foto’s op.


Naar beneden vanaf Sunset Point 
 

Na Sunset Point komt Sunrise Point (Natuurlijk tegenover elkaar, de een is beroemd om zijn schitterende zonsondergangen, de ander om zijn prachtige zonsopgangen). Hier kijk je uit over hetzelfde gedeelte, maar van een andere kant. De kracht van de Hoodoo-vormen is hier te merken, omdat het weer een heel ander uitzicht lijkt ondanks dat je hetzelfde ziet.


Ook Sunrise Point is schitterend! 
 

Na ongeveer de hele middag Bryce (Overigens een van de kleinste nationale parken, daarom is er over vandaag niet zoveel te vertellen) gaan we terug naar onze camping. Ruby’s Inn is de naam, maar het is bijna een dorpje. Een hotel, een camping, restaurants, mijnwerkershuisjes die souvenirswinkels huisvesten (behoorlijke kitsch, zowel de winkeltjes als de artikelen) en iets dat door moet gaan voor een snackbar.


Net echt. Uche uche… Kitsch, maar ja, toch wel geinig

We aten in een restaurant, waar we kozen voor het buffet. Toen we dit zagen bleek dit echter niet zo geweldig te zijn, maar gelukkig was onze keuze snel genoeg omgezet in een ander menu. De New York Steak van 10 Oz. was echt geweldig. Ik vrees dat alle steaks in Nederland vanaf nu enorm tegen gaan vallen… Bryce Canyon heeft ’s avonds een heel groot voordeel. Het koelt er af. Het blijft geen 35°C, maar het koelt af tot ongeveer 15°C. Dit is een groot voordeel aangezien alle full hook-up plaatsen bij Ruby’s Inn bezet waren. Daarom hebben we geen stroom, dus geen airconditioning. Maar met de lage temperatuur hebben we gewoon de ramen open kunnen zetten en toch heerlijk kunnen slapen.

Dag 8 – Woensdag 4 juli

juli 8, 2007 - Eén reactie

De nationale feestdag van de Amerikanen, 4th of July, ook bekend als Independence Day. Deze dag zou nog een staartje krijgen, maar daar zal ik pas over vertellen als het moment daar is. Honderd meter lopen van onze campingplaats ligt een bushalte. Hiervandaan rijden gratis (alweer) shuttlebussen elke 10 minuten naar Zion National Park. (Zion is Hebreeuw voor Sanctuary (Heiligdom/Reservaat). Dat dit een toepasselijke naam is zullen we nog merken). Daar stappen we over op een tweede bus, die ons naar het bezoekerscentrum brengt. 

We rijden echter meteen door naar de eerstvolgende stop: The Court of the Patriarchs. Een pad brengt ons naar een plek net boven de boomgrens, met uitzicht over deze Patriarchs (Stamvaders). Drie rotsen, ongeveer even hoog en groot, dragen de namen Abraham, Isaac en Jacob (Drie Bijbelse stamvaders uit het Oude Testament).

The Patriarchs, Abraham, Isaac en Jacob 

Na een korte maar mooie stop rijden we naar Zion Lodge. Deze lodge is gebouwd door de eerste Westerse mensen die hier kwamen, werknemers van Union Pacific, het bedrijf dat de eerste Oost-West spoorlijn in de V.S. aanlegde. 

Amy voelt zich niet helemaal goed dus besluiten Carla en zij om in de lodge te blijven terwijl Leon en ik een wandeltocht maken naar de Emerald Pools. Dit zijn drie (Upper, Middle en Lower, origineel…) meertjes verstopt tussen de bergen van Zion, verbonden door watervallen.


Bij de Lower Emerald Pools 

Ondanks dat de wandeling heen en terug ons minder dan anderhalf uur kost (inclusief een aantal stops) is hij echt heel mooi. Verder dan de Lower Emerald Pools gaan we niet, aangezien we Carla en Amy niet te lang willen laten wachten. Maar ook de eerste poeltjes op de tocht zijn al mooi. Om er te komen moet je onder watervallen (Oke dan, watervalletjes) doorlopen. Tussendoor zien we enorme massieve zandstenen rotsen, bedekt met groene vegetatie. De eekhoorns zijn zo tam dat ze blijven zitten als je op 10 centimeter afstand naast ze loopt! 

Na een lunch onder een schaduwrijke (het is immers ook hier boven de 40°C!) boom, terug bij de Zion Lodge, nemen we de bus verder Zion Canyon in. Bestemming: The Wheeping Rock. Vertaald gaat het hier om een ‘huilende’ rots. Daar aangekomen zien we wat dit precies betekent: je komt terecht onder een overhangende rots die letterlijk huilt, er druppelt water vanaf dat af en toe zelfs een heuse waterval kan worden. In de bus werd vertelt dat dit water afkomstig is uit de zandsteen, en het gevoed wordt door regenwater op de top van de Canyon. Doordat het langzaam door de berg zakt, valt er water van de rotsen van meer dan 4000 jaar oud.


Uitzicht van onder de Wheeping Rock
 

Ook de moeite waard op dit punt is het schitterende uitzicht over een groot deel van de Zion Canyon.

  

Nog een busstop verder ligt het startpunt van de Narrows. Deze smalle rotsspleten vormen de bron van de Virgin River, de rivier die Zions groene aanblik heeft veroorzaakt. Halverwege de wandeling keren Amy en Carla om, omdat ze last hebben van de hitte. Leon en ik gaan echter vrolijk verder, alhoewel het af en toe niet zo fijn was weer een bocht verder te komen en vervolgens nóg niets te zien… 

Een eind verder komen we voor een verrassing te staan. Om verder te kunnen moeten we door de Virgin River, een andere weg is er niet. Als echter hikers doen we onze schoenen uit en lopen we tussen de tientallen andere mensen naar de Narrows. Onderweg wordt het water iets dieper zodat je geen droge broek meer overhoudt. Ook de rotsen worden steeds smaller. Het water is echter een aangename verkoeling die we heel goed konden gebruiken. Vorig jaar Italië was al warm met zijn temperaturen van 35°C, maar 45°C is wel heel erg heet.


Ik in het water bij de Narrows

Na de wandeling terug komen we Amy en Carla weer tegen, die ook verkoeling hebben gezocht in een ander deel van de Virgin River. Met z’n vieren gaan we terug naar de Zion Lodge, waar we nog in de schaduw gaan zitten, maar tenslotte keren we terug naar de campground. Dan is het moment aangebroken. Fourth of July met de Amerikanen. Overal wordt gebarbecued, zelf braden we er natuurlijk ook lekker op los. Na een heerlijk avondeten gaan we naar het stadje. Dit valt echter mee, het is net 50 meter lopen. 

Hier gaan we zitten in onze campingstoeltjes om te genieten van het vuurwerk. Hoever je ook kijkt, overal zie je Amerikanen in stoeltjes, met drinken en vlaggetjes. Het vuurwerk begint schitterend.


Twee Amerikanen, kijkend naar het vuurwerk

Dan komt echter het staartje van de dag… Wat er precies gebeurt weten we niet, maar er gaat iets mis met het vuurwerk. We denken dat een terugvallende brandende pijl een boom raakt, maar binnen geen tijd staan er een aantal bomen in brand. Er is wel brandweer aanwezig, maar niet met voldoende mankracht om deze brand te lijf te gaan. Het vuur gaat echter als een razende tekeer door de droge bossen. Binnen 10 minuten staat een heel stuk van de berg in brand. Overal vuur en er komen steeds meer brandweerlieden. 

Gelukkig gebeurde dit aan de andere kant van de weg. We besloten net als vele anderen toch maar het zekere voor het onzekere te nemen en te vluchten. Dit lijkt een verstandige beslissing, aangezien het vuur erg snel om zich heen grijpt.


Opeens stond de hele berg in brand…

25 mijl (40 kilometer) verderop vinden we het wel goed geweest en treffen we een RV camping. Hier brengen we rustig de nacht door, iets dat zeker niet gelukt was als we in Springdale waren gebleven.